Το μόνο που έμαθα είναι ότι δεν πρέπει να κοιτάς πίσω.
Το παρελθόν πέθανε. Δεν κερδίζεις τίποτα με το να ζεις στο τότε.
Σημασία έχει το σήμερα.
Αλλά βλέπω κάποια όνειρα.
Σ’ αυτά τίποτα, δεν είναι αληθινό. Τα πάντα είναι φανταστικά.
Γαμημένα. Μια παραίσθηση.
Σε αυτά τα όνειρα, είμαι μια ζωή που έχει ήδη περάσει.
Το σήμερα δεν σημαίνει τίποτα.
Το σήμερα είναι ένα φάντασμα που με στοιχειώνει.
Είμαι στο τέλος του κόσμου, στις άκρες των πραγμάτων, και σκέφτομαι να αφεθώ.
Σκέφτομαι να πέσω.
Έκανα κάτι κάποτε.
Τα φαντάσματά μου δεν με αφήνουν να το ξεχάσω.
Αν το βάλεις στα πόδια μια φορά, συνηθίζεις να είσαι φοβισμένος.
Ούτε που το παρατηρώ πλέον.
Ένα μουρμουρητό στο πίσω μέρος.
Αλλά μερικές φορές είναι δυνατό, σαν να ανέβασε κάποιος την ένταση.
Πρέπει να το νιώσεις στο πετσί σου. Να το δεχτείς.
Και τότε είναι και πάλι ένας μακρινός θόρυβος.
Αλλά δεν θα σταματήσεις ποτέ να το ακούς.
Ποτέ.
Ξύπνα!
Νομίζεις ότι γνωρίζεις τον θάνατο. Αλλά δεν ισχύει.
Όχι μέχρι να τον δεις. Να τον δεις πραγματικά.
Και μπαίνει στο πετσί σου και ζει μέσα σου.
Επίσης νομίζεις ότι γνωρίζεις τη ζωή.
Κάθεσαι στην άκρη και παρακολουθείς τα πράγματα, αλλά δεν τα ζεις.
Όχι πραγματικά. Είσαι απλά ένας τουρίστας.
Ένα φάντασμα.
Και μετά τη βλέπεις. Τη βλέπεις πραγματικά.
Και μπαίνει στο πετσί σου και ζει μέσα σου και δεν υπάρχει διέξοδος.
Δεν μπορείς να κάνεις κάτι, και ξέρεις;
Είναι καλό. Είναι κάτι καλό.
Κι αυτά είναι όλα όσα έχω να πω γι’ αυτό.
~Jamie Brittain, Skins Rise 2013~
cross-post από τις chimeres